Iedere week geven we een echte 'metallo' het woord. Dit zijn stuk voor stuk pareltjes van testimonials.
Waar zijn ze mee bezig, wat leeft er bij hen in het bedrijf en op de werkvloer en wat houdt de toekomst in ...
allemaal thema's die ons raken. Het leven zoals het is voor een militant van ABVV-Metaal.
Het is maandag 22 januari. Net zoals iedere andere werkdag parkeer ik mijn wagen rond 7.20 uur op de parking van het bedrijf, waarna ik samen met een collega richting kleedkamer stap. Eens onze werkkledij aan, begeven we ons naar de werkplaats waar we bij de stempelklok nog even nakeuvelen over het voorbije weekend en de eerste competitiewedstrijden voetbal na de winterstop.
We zitten in ons Belgenland nog steeds te wachten op de verdere uitvoering van het eenheidsstatuut. Bon, niet iedereen misschien, maar toch! Dan gaat het ontegensprekelijk ook over het respect en de samenwerking tussen arbeiders en bedienden. Wij hebben allemaal wel een werknemersstatuut, maar in realiteit blijft er toch een gigantisch onderscheid bestaan. Niet dat door de verdere uitwerking van dit statuut er op de werkvloer veel zou veranderen, maar toch wil ik er wat over kwijt.
Zoals ieder jaar staat de eerste werkweek van het nieuwe jaar in het teken van de nieuwjaarsboodschappen. Bij Bekaert in Aalter probeer ik bij iedereen persoonlijk langs te gaan om mijn beste wensen van het nieuwe jaar over te brengen. Bij veel collega’s is het enkel een korte handdruk, maar sommigen hebben wel nood aan een korte babbel. Even stilstaan bij de feestdagen en het afgelopen jaar, maar ook over de toekomst en de onzekerheid. In januari stel ik jaarlijks een nieuwjaarbrief op die ik richt naar de medewerkers, maar ook naar de directie. Bij deze wil ik enkele stukken uit mijn brief met jullie delen.
Het begon allemaal een paar maanden voor de verkiezingen van 2016. Ik werd benaderd door mijn ABVV-collega’s om op te komen bij de volgende syndicale verkiezingen. Ik schrok er een beetje van. IK, als afgevaardigde van het ABVV? Zou dat wel iets voor mij zijn?
De regering hakt met graagte in verschillende formules die volgens hen onbetaalbaar aan het worden zijn. Tijdskrediet kan enkel nog met motief, de oudere werknemers kunnen in het beste geval pas op 55 jaar van de landingsbaan genieten en wie veel geluk heeft komt in aanmerking voor het SWT. De pensioenleeftijd gaat intussen geleidelijk aan maar zeker naar boven.