In gesprek met... David Scheveneels

Elke dag kijk ik om me heen, in de ochtend in de auto, op de werkvloer of op sociale media. Het valt me dan op dat iedereen zijn of haar eigen verhaal schrijft. Een verhaal van het geworstel van elke dag. Het worstelen voor een beter leven voor zichzelf of hun kinderen. Helden zijn het, die worstelaars. 

Maar ze krijgen het steeds moeilijker. Als er de komende maanden nog energie blijkt te zijn wordt die steeds moeilijker betaalbaar. De sterkste schouders in onze maatschappij zullen de opgetrokken pensioenleeftijd wel halen, maar wat met die kapot gewerkte schouders? Helden zijn het, de arbeiders die elke dag met hun schoofzak de poorten  van het kapitalisme binnenwandelen. Wat er achter die poorten schuilgaat klinkt niet echt uitnodigend. Decennia geleden wist je wanneer je de poort terug buiten stapte, je als arbeider een goed loon ontving waar je prima kon van leven. De sociale zekerheidbeschermde je wanneer je zelf niet meer tot aan de poort geraakte. Die zekerheden ebben langzaamaan weg.

Wanneer we als arbeider, langs welke kant ook, deze poorten voorbij gaan is er wel één ding dat zeker is: het gevoel van onrechtvaardigheid. Onrechtvaardigheid over de politici die zichzelf uittredingsvergoedingen toe-eigenen die buiten proportie zijn. CEO’s die het laatste jaar gemiddeld 13% meer vergoeding kregen. Je kan het zo gek niet bedenken of het gebeurd. Voor de meesten zijn het de poorten van de hel, voor enkelen de poorten tot de hemel.

Een constante binnen de verhalen van (strip)helden is de strijd tegen onrechtvaardigheid, de strijd tegen het kwade. Alle helden weten dat. Alleen is vandaag de dag die strijd ongelijk. Deze regering van het kwaad overtuigd sommige van onze dagdagelijkse helden van de foute tegenstanders, maar wanneer onze helden kapot gewerkte schouder aan kapot gewerkte schouder hun krachten bundelen kan je beginnen schrijven aan een prachtig verhaal.

Een andere constante aan superhelden is dat hun kledij kenmerkend is. De helden van vandaag dragen een werkpak, het liefst met hun ondergoed onderaan maar in die keuze laat ik iedereen vrij. Wat ook herkenbaar en veilig is zijn de gele hesjes, helden die zich vanuit de buik van onze maatschappij aan het verenigen zijn. En daar ligt onze kracht, wanneer we ons verenigen, wanneer we solidair zijn. Zoals ik daarnet al vertelde hebben sommige zich van vijand vergist, hebben ze zich in het ootje laten nemen. Volgens mij moeten we daar niet te lang meer blijven bij stilstaan want het verleden kan je niet meer veranderen. 

Zoals Mark Twain ooit zei: “It’s easier to fool people than to convince them that they have been fooled”. Dus laten we dit achter ons laten en op zoek gaan wat onze helden verbind. Te beginnen met het dichtrijden van de loonkloof tussen diegene die de arbeid verrichten en van diegene die zich met onze arbeid verrijken. Want wij zijn de motor van onze economie en niemand anders. Een degelijke en serieuze loonsopslag dringt zich op, om de welvaart terug te herstellen maar ook om het beroep van arbeider voor jonge mensen weer aantrekkelijk te maken. Want wat zouden we zijn zonder jonge helden? 

Laten we een nieuw en prachtig verhaal schrijven waar de recent betreurde Stan Lee jaloers op zou zijn. Het is het moment om een bestseller te schrijven. The time is now. NU!

David Scheveneels
Hoofdafgevaardigde Van Hool

* Stan Lee is stripauteur en bedenker van superhelden als Spider-Man en de Hulk. Hij overleed onlangs op 95-jarige leeftijd.

Andere blogs van David:
Ode aan de grootvaders
Het jaar van de arbeid
Van God los
Willen we leren van onze fouten?