De 4 jarige Nyah was sinds een leeftijd van 9 maanden epilepsiepatiënt. Ze bleek geboren te zijn met een genetische afwijking in de hersenen. Meerdere epilepsie aanvallen op één dag waren voor haar eerder normaal dan uitzonderlijk. Na een lange lijdensweg van ziekenhuizen, onderzoeken en medicatie vond men uiteindelijk de juiste behandeling om haar vrij te krijgen van aanvallen.
Twee jaar en vier maanden bleef Nyah gespaard van epilepsie aanvallen. In deze periode werkten haar ouders voornamelijk aan haar ontwikkelingsachterstand. De zoektocht naar gepaste begeleiding liep niet van een leien dakje, en er bleek ook geen terugbetaling mogelijk voor de logopedie en kiné die ze kreeg. Maar toch maakte Nyah vooruitgang. In deze periode besloten de ouders van Nyah uit elkaar te gaan, maar de zorg voor Nyah bleef een gezamenlijke prioriteit. Tot plots vanuit het niets die ene aanval alle hoop de grond in boorde.
We kunnen ons als buitenstaander enkel proberen in te beelden hoe het moet zijn om een kind te verliezen. Als ouder leef je voor de toekomst van uw kind, en als dat wordt weggenomen stel je je ongetwijfeld vragen over je eigen toekomst.
Toen we in Sadef het nieuws vernamen, leefden we allen mee. Niet alleen Tim, maar ook zijn vader Frank, werkt bij ons en is algemeen gekend. Ik merkte dat we als mens niet weten hoe hiermee om te gaan. Weinig mensen durven op zo’n moment contact opnemen om hun steun te betuigen. Men weet geen woorden te vinden en is bang iets verkeerds te zeggen. Toegegeven, ik ben niet snel bang, maar mijn eerste bezoek aan Tim, kort na het voorval, deed ik met knikkende knieën. Zelfs nu maanden verder, nu Tim terug het werk heeft hervat, is er voor sommige collega’s nog die barrière om met Tim of Frank te spreken over dit groot verlies in hun leven. Nochtans hebben ze nood aan die gesprekken, en als buitenstaander voel je jezelf achteraf ook beter.
Tim vond gelukkig opnieuw de moed om verder te gaan, en daarvoor respecteer ik hem enorm. Hij engageerde zich om dit jaar een grote benefietactie op touw te zetten voor “steunpunt kinderepilepsie”. En het ziet er naar uit dat de meerdere initiatieven een succes zullen worden, die de organisatie een stevige duw in de rug zal geven.
De benefietreeks start op 1 december met metalfestival ‘Horns for Charity’ in De Verlichte Geest in Roeselare. Tim staat er zelf op het podium met de band Hold The Crown. De week nadien op 7 december komt Willem Vermandere optreden in de kerk van Lichtervelde. De reeks wordt afgesloten met een comedy-avond met onder andere Jens Dendoncker en Thomas Smith in cinema De Keizer op 11 december.
Voor alle info en tickets kan je terecht op Facebook
Gezien we Tim niet alleen als collega, maar ook als ABVV militant kennen kozen we voor onze deelname dit jaar aan de warmste week uiteraard dezelfde organisatie. Samen met de collega’s van ACV verkopen we in de week van 26 tot 30 november zakjes chips in het bedrijf. De opbrengst gaat integraal naar ‘steunpunt kinderepilepsie’. Ik wil nu alvast iedereen bedanken die deze actie steunen en mogelijk maken: voestalpine Sadef, Poco-Loco, ACV & ABVV militanten en uiteraard de werknemers.
Peter Hessens
Hoofdafgevaardige Voestalpine Sadef
Andere blogs van Peter:
Wat zouden we zijn zonder onze waarden?Wat zouden we zijn zonder onze waarden?
Langer werken = slimmer werken
Wie verkoopt er nu de nonsens?