In gesprek met ... Mohammad Akhtar.
Hier sta ik dan in de put, een put van om en bij 3 bij 4 meter en een diepte van goed 1m 40. Ik doe elektriciteits- en gasaansluitingen bij de firma ENGIE Fabricom in onderaanneming voor Eandis. Het regent pijpenstelen en het grondwater blijft stijgen. Nog een geluk dat ik een waterpomp mee heb die me een ietwat drogere put zal trekken. In weer en wind doen wij onze job zonder vooroordelen: telkens weer put in, put uit. Binnen de meters zetten, buiten de aansluiting maken met de hoofdleiding. Het is heel ingenieus gevonden; we sluiten aan op het net waar spanning op staat, maar volledig spanningsloos tot we helemaal klaar zijn om elektriciteit op de meter te zetten. Net zoals we volledig gasloos de aansluiting maken tot we kunnen overgaan tot de indienstneming van de leiding.
Enkele meters van mij staan twee collega's die in identiek dezelfde omstandigheden hun dag verslijten. Een van hen heeft al een goeie 55 lentes op zijn naam staan. Enkele jaren geleden zou deze man op de uitkijk zijn om zijn brugpensioen aan te vragen. Nu moet hij nog minimum 5 jaar doorwerken voor hij aan zijn welverdiende rust zou kunnen beginnen. Dag in, dag uit staan we in de buitenlucht en al zou men dit gezond kunnen noemen, het is vooral heel zwaar. Landingsbanen bestaan niet bij ons. Je kunt 4/5 aanvragen, maar ook dan is deze job een aanslag op je lichaam. Na jarenlang in dienst van je bedrijf je lichaam misbruikt te hebben is enkel de prestatiedruk gestegen. Wanneer men denkt dat het gewenste profijt in het gedrang komt, zal men er niet aan twijfelen om je c4 op tafel te leggen. Het ontbreekt ons aan menselijkheid in onze maatschappij. Waar kun je nog beginnen als 50+'er met een lichaam dat niet mee wil?
Het beste moet nog komen: wij hebben officieel geen zwaar beroep. Wat is me dit voor een grap? In andere landen denkt men aan verkorting van de werkweek met behoud van loon, terwijl men hier alle soorten flexibiliteit creëert onder het mom van werkbaar werk. Hoe werkbaar is werk als je nog meer overuren kan kloppen en zelfs je vakantie kan afgeven? Hoe werkbaar is werk als je levenslang interimmer kunt blijven? Is het niet aan de staat om wetgeving te maken die mensen een menselijk leven biedt? De staat definieert werkbaar werk als werkbaar voor de bazen, wanneer zal men de omschakeling maken naar werkbaar voor de werknemer? Uiteindelijk zijn het toch die werknemers die het geld opbrengen zowel voor de bazen als voor de staat.
Misschien versta ik het fout en moet alles gemakkelijker worden voor een kleine minderheid van kapitaalkrachtigen, terwijl de rest beetje bij beetje terugglijdt naar tijden van moderne slavernij. Inderdaad, ik noem het moderne slavernij. Ons takenpakket wordt dagelijks uitgebreid, terwijl onze verloning toch maar blijft stagneren. Men pakt ons op de kleinste beweging die niet volgens hun plan gebeurt. Zelfs ziek worden wordt afgestraft, langdurig zieken worden gere-integreerd om hen zo om medische redenen te kunnen ontslaan en het mooiste van het verhaal is dat onze minister voor Volksgezondheid hier vragende partij is. Ze zet niet alleen zieken terug op de werkloosheid, maar maakt ook hun medische opvang duurder. Bij bepaalde ziektes wordt de medicatie niet meer terugbetaald, vrouwen worden na hun bevalling zelfs sneller naar huis gestuurd. Alles in naam van besparingen.
Het valt mij op dat het telkens weer de gewone werknemer is die een duitje in het zakje moet doen telkens de nood zich voordoet. De mensen met macht (geld) versluizen hun fondsen naar belastingparadijzen om dan bij ontdekking degene die ermee afkomt de gevangenis in te gooien. Met plezier betalen ze hun bedragen vrij voor een fractie van wat ze ons ontnemen. En wij maar betalen.
De bevoegde minister zal nu bepalen wie al dan niet een zwaar beroep heeft, omdat de werkgeversorganisaties en de werknemersorganisaties elkaar niet konden vinden tijdens de onderhandelingen. Laten we hopen dat de bevoegde minister beseft dat naaste de fysieke en psychologische aspecten ook de tijdspanne en leeftijd van belang zijn. Laten we hopen dat menselijkheid overwint op praktisch liberalisme en dat een oplossing wordt gezocht voor mensen die anders door de mazen van het armoede- en miserienet zullen glippen. Laten we hopen dat de volgende machthebbers meer omkijken naar de werknemers en hun belangen behartigen. Anders ziet de toekomst er mij heel strijdvaardig uit.
Om af te sluiten wil ik gewoon nog meegeven dat ik als vakbondsman veel oplossingen zie, hoewel men ons, de vakbondsmensen, afschildert als probleemgevallen. Toch is er nog veel werk aan de winkel. Maar dat hoeft geen probleem te zijn, want veel handen maken licht werk dus samen kunnen we het aan.
Mohammad Akhtar
Afgevaardigde ENGIE Fabricom
Andere blogs van Mohammad: