In gesprek met ... Jeanine Labie.
Eind februari was er een staking van de openbare diensten. Zij staakten voor hun pensioen en voor de erkenning van zware beroepen. Wachtend op het perron daags voordien hoor je de mensen klagen. Ze zullen immers geen trein kunnen nemen naar hun werk of naar school. De stakers zijn volgens hen gewoon luiaards. Als je als syndicalist dan je tijd neemt om de mensen uit te leggen waar het echt om draait, dan kan je al wel eens rekenen op het begrip van sommigen.
Dan kom je de dag van de staking op je werk aan en krijg je deze vraag voorgeschoteld: ‘Waarom doet de industrie niet mee? Wat met ons pensioen? Onze zware beroepen?’ Daar sta je dan eigenlijk met je mond vol tanden. Want het is al wat moeilijker om aan onze leden uit te leggen dat de leuze van het ABVV luidt ‘Samen Kan Het Anders’, terwijl de centrales er zo moeizaam in slagen om samen te werken en aan één zeel te trekken.
Dan schrijft een minister dat er vroeger betogingen werden gehouden voor het algemene belang, terwijl er nu voor de enkelingen op straat wordt gekomen. Hoewel het pensioen van belang is voor iedere werknemer, stond er nu inderdaad maar 1 centrale op de barricaden.
Ergens heeft hij dus wel gelijk. Wanneer iedere centrale voor zich schermt, zal de sterkste er goed uitkomen. Maar wat met de anderen? We moeten voor het algemene belang samenwerken en de handen ineenslaan, zodat iedereen de vruchten plukt van vakbondsacties. Alleen dan is voor mij, en voor veel andere mensen, de gepaste leuze:
SAMEN KAN HET ANDERS
Jeanine Labie
Hoofddelegee Packo Inox
Andere blogs van Jeanine:
Als vrouw in een mannenbolwerk
Wanneer je vakbondsfamilie je erdoorheen sleept
Solidair met uitzendkrachten op de vloer
Onze feestdag komt er weer aan