In gesprek met ... Alex Van de Vondel.
We zitten in ons Belgenland nog steeds te wachten op de verdere uitvoering van het eenheidsstatuut. Bon, niet iedereen misschien, maar toch! Dan gaat het ontegensprekelijk ook over het respect en de samenwerking tussen arbeiders en bedienden. Wij hebben allemaal wel een werknemersstatuut, maar in realiteit blijft er toch een gigantisch onderscheid bestaan. Niet dat door de verdere uitwerking van dit statuut er op de werkvloer veel zou veranderen, maar toch wil ik er wat over kwijt.
Ik heb bijvoorbeeld wat vrienden in Nederland en daar krijg ik het feit dat je hier twee soorten werknemers hebt niet uitgelegd. “Dat is net zoals jullie land ook in tweeën verdeeld is!” zeggen ze dan. Absurditeit alom.
Let wel, het is niet mijn bedoeling om bedienden te veroordelen of etiketten te plakken. Niemand heeft baat bij veralgemeningen. Ook als arbeider moeten we onze hand soms ook in eigen boezem durven te steken, maar ik zie en ondervind met de regelmaat van de klok dat het historisch verschil tussen geestelijke en fysieke arbeid vaak een bron van ergernis zal blijven.
Ik werk op een bedrijf waar 2600 mensen tewerkgesteld zijn en waar de verhouding arbeiders/bedienden gelijk ligt. Logisch dan dat arbeiders veel contact hebben met bedienden, maar dat zal inderdaad niet in elk bedrijf zo zijn.
Wel, ik ervaar dan als afgevaardigde van ‘arbeiders’ op de vloer hoe laagdunkend of neerbuigend men soms doet tegen deze mensen, heel geraffineerd, heel subtiel, met een kwinkslag, maar men zal het geweten hebben. Dat zet zich zelfs door bij evaluaties, sollicitaties, verzuimgesprekken enz. door leidinggevenden.
Wat me opvalt, en ik draai toch al een twintigtal jaar mee als afgevaardigde, is dat de stijl wel veranderd is. Koeler, formeler, afstandelijker en veel asocialer, eigen aan de tijd waarschijnlijk...? Vroeger stond je tegenover een collega, baas, bediende die naast jou in de schoolbanken had gezeten, die was verder gegroeid in zijn functie, die je kende en begrip had, maar dat is de dag van vandaag niet meer. Men mikt bij ons zeer hoog, veel bedienden en vooral ingenieurs komen hoog opgeleid binnen en dan is de kloof tussen de ‘werknemer in dat maatpak’ en die met zijn ‘overalleke’ aan immens groot.
Ik weet zeker dat mensen die dit lezen hier zich in herkennen en dat heel veel afhangt van de goodwill van arbeiders die er hun missie van maken dat een product in goede staat de fabriek verlaat.
Zonder iemand te willen viseren, durf ik te stellen dat deze dynamiek de realiteit is zoals ik ze ervaar: het water tussen werknemers kan zeer diep zijn.
Daarom is een sterke vakbond broodnodig en zal een goede samenwerking op de bedrijven tussen verschillende afgevaardigden en centrales een grote uitdaging worden die beter al vandaag start in plaats van morgen. We weten ondertussen dat een eenheidslijst voor de sociale verkiezingen van 2020 nog niet aan de orde is. Toch koesteren we hoop voor een doorbraak en daarmee op sociale vooruitgang.
Alex Van de Vondel
Delegee Atlas Copco
Andere blogs van Alex: