In gesprek met ... Kristof Van De Maele.
Een gebrek aan werkzekerheid dat gepaard gaat met hoge werkdruk, enorme flexibiliteit (overuren, ploegwerk, werken in het buitenland voor bepaalde duur, enz.) en daartegenover technische werkloosheid, interims en externen. Hoe zit het dan met werkbaar werk? Hoe gaat men om met de situatie thuis/werk?
Als we dit tempo aanhouden, hinken we op sociaal gebied ook meer en meer achterop en over onze financiële vooruitgang of achteruitgang zou ik maar beter zwijgen.
Volgens mij zijn dit de oorzaken van stress, burn-out, bore-out, ziekte, enz. Dit is de sfeer die ik probeer te schetsen waarmee wij vandaag bij Bombardier Transportation Brugge worden geconfronteerd. Dit is niet alleen ons, maar het probleem van vele andere werknemers.
Wat is de reden en hoe is het zover kunnen komen?
Wel, bij ons is het zo dat er geregeld structuuraanpassingen zijn waar nieuwe organogrammen de kop opsteken en waar gretig postjes worden verschoven en/of nieuwe worden aangemaakt. Ook het beleid dat men wil doorvoeren, wordt alsmaar agressiever.
Dit past perfect in de strategie van onze multinationals: winst maken ten koste van...
Terwijl wij ons blauw betalen aan belastingen, krijgen zij van onze regering heel wat financiële voordelen in de schoot geworpen. En pas op! Want als je te veel in die stinkende pot roert, zouden ze dreigen fabrieken te verplaatsen naar het buitenland, je weet wel...daar waar de ‘loonkost’ veel lager ligt.
Er moet meer geproduceerd worden, de kwaliteit moet constant verbeteren, we moeten sneller leveren, enz.
Wij in Brugge worden door onze topmanagers op onze vingers getikt, omdat we niet genoeg binnenlandse bestellingen inschrijven. Dan komt onze regering evenwel af dat dit Europese aanbestedingen zijn. Je begrijpt het goed: een binnenlandse bestelling zal dus met ons belastinggeld gemaakt worden in het buitenland.
Hoe zit het dan met onze jobs, jobs, jobs?
Wanneer men in Frankrijk of Duitsland een binnenlandse bestelling moet plaatsen, dan blijft die ook in hun eigen land. Hoe zit het daar dan met Europese aanbestedingen? Vandaag werken we bij ons aan een aantal projecten die in een ander land ingeschreven zijn, omdat daar de kwaliteit en de gevraagde levertermijnen niet kunnen worden gegarandeerd. Er zijn ook nu nog altijd werknemers van bij ons aan het werk in het buitenland (Mexico, Tsjechië, Crespin, Zwitserland).
Wij (Brugge) voelen ons als de gans die de gouden eieren legt voor die sites waar het niet lukt en waar onze top alle eer opstrijkt. Brugge is een van de beste sites ter wereld als we spreken over een hoge productiviteit, de tijdige levering van een kwalitatief product en ook een degelijke dienst na verkoop. Toch blijft het moeilijk om bestellingen binnen te halen, omdat volgens onze top, je weet wel, ‘de loonkost’ te hoog is.
Onze topmanagers daarentegen zijn niet verlegen om zichzelf een verhoging van om en bij de 50 % toe te eigenen op hun lonen/premies. Je kunt je wel voorstellen dat dit signaal zeer goed overkomt bij onze mensen van Brugge. Zeker als onze top dan nog eens beslist om onze ruwbouw- en schilderactiviteiten te verhuizen naar lageloonlanden, waar zit de logica? Je zou voor minder ongerust worden!
De onzekerheid over onze toekomst wordt nog eens extra gevoed, omdat wij de speelbal zijn tussen De Lijn, de NMBS en de politiek. Vol ongeduld wachten wij op een antwoord dat we ten laatste eind april 2017 zouden verkrijgen.
Hopelijk kan ik hier in mijn volgende blog een positieve noot aan breien.
Dit alles hier zijn redenen genoeg om ongerust te zijn en de ene mens kan zich beter weren tegen stress dan de andere. Zou het geen tijd worden dat we met z’n allen iets doen om de graaicultuur van vandaag de kop in te drukken en dit kapitalistisch gedoe een halt toe te roepen? Dit is enkel mogelijk als we samen opkomen voor onze rechten.
Samen Sterk!
Kristof Van De Maele
Delegee Bombardier Transportation Brugge
Andere blogs van Kristof: