In gesprek met ... Sven Hemelaers.

Maandagmiddag, boterhammetjes gesmeerd en de start van een nieuwe werkweek is ingezet. Mijn gevoel zegt dat het een moeilijke week zal worden. Want er wachten ons geen al te leuke beslissingen om te nemen. Binnen 7 dagen is er de eerste provinciale stakingsdag en Limburg is onmiddellijk aan de beurt. Omwille van uiteenlopende agenda's en onduidelijkheden zijn we er met het gemeenschappelijk vakbondsfront de afgelopen weken nog niet in geslaagd om de fabriek te consulteren naar de actiebereidheid. Dus naast een moeilijke week zal het ook een drukke week worden.

Aangekomen op het werk is er zoals elke dag om 14 uur kort overleg met de delegees.Het is belangrijk om je ploegverantwoordelijken maar ook je militanten op regelmatige tijdstippen te zien. Zo weet je wat er leeft onder de mensen, welke gebeurtenissen zich hebben afgespeeld in het eerste deel van de dag enz. Een half uurtje later zijn de violen op elkaar afgestemd en gaan we verder met de orde van de dag.

Wat zit er allemaal in mijn mailbox? Amai, er zijn er die niet veel genoten hebben van hun weekend. Info over de komende stakingsactie, de eerste richtlijnen van de RVA rond de nieuwe SWT-regelingen, er starten nieuwe werknemers deze week, vragen rond verlof, ziekte en de voorzitter van de ondernemingsraad vraagt of ik al klaar ben met de dagorde van de vergadering van komende vrijdag. De week is nog maar pas gestart en het is weer druk, druk, druk. Gelukkig kan ik rekenen op een goed team dat zonder mopperen een aantal taken overneemt. Alles loopt op wieltjes en ik kan naar de voorzitter van de OR vertrekken.

We overlopen het verslag van de vorige vergadering, de dagorde en de nodige documenten die zullen overhandigd worden aan de leden. Alles is goed bevonden en ik start dan ook met de aanplakking in het bedrijf en de verdeling aan de leden. Tijdens mijn rondje fabriek word ik een aantal keren aangeklampt door collega's. "Hey Sven , hoe zit het nu met den 24e?" Ik leg hun uit dat er de dag nadien overleg zal zijn met de andere vakbonden en dat we na deze meeting iedereen in de fabriek zullen informeren over wat er zal gebeuren.

De rest van de dag is zeer divers. Loopbanen SWT berekenen, voorbereiding kernvergadering, simulatie tijdskrediet, secretariaatswerk ondernemingsraad,... Kortom, de dag vliegt voorbij.

Dinsdagochtend klokslag 10 uur: topoverleg tussen de arbeiders- en bediendevakbonden. Hoe denken de anderen over de provinciale actiedag op 24 november en wat met de nationale stakingsdag op 15 december? Hoe leeft het in onze fabriek bij de arbeiders maar ook bij de bedienden en kaderleden? De neuzen wijzen vrij snel in dezelfde richting. We organiseren op woensdag en donderdag acht personeelsvergaderingen waarbij we de werknemers zullen informeren over wat er allemaal op hen afkomt. Achteraf stellen we 2 concrete vragen:

1. Ben ook jij het oneens met de regeringsmaatregelen en sluit je je aan bij onze actie?
2. Moet de fabriekspoort dicht op 24 november of niet?

We brengen de directie op de hoogte van onze plannen, maar botsen onmiddellijk op een njet om de personeelsvergaderingen tijdens de werktijd te organiseren. De werkgever vindt dat hij betreffende deze materie niet nog eens een productieverlies moet lijden. We argumenteren alsnog om het wel te doen en verwijzen ook naar CAO nr. 5, maar verliezen de discussie, omdat de termijn tussen aanvraag en aanvang niet redelijk is. We geven toch nog mee aan onze werkgever dat een personeelsvergadering tijdens de werkuren misschien net iets meer representatief zal zijn, aangezien er hoogstwaarschijnlijk werknemers zijn die niet langer willen of kunnen blijven na hun werktijd. Ondanks de verwoede pogingen blijft het management bij zijn standpunt.

Na een dag van vele discussies stap ik de auto in en vertrek richting de provinciale militantenconcentratie op C-mine te Genk waar het verzamelen geblazen is voor een toelichting en een stand van zaken rond de actiedagen door Rudy De Leeuw. In een overvolle zaal met militanten en afgevaardigden en een gedreven Rudy geven we het startschot van onze stakingsacties. Een luid applaus gevolgd door De Internationale galmt door de zaal. We zijn er klaar voor, het is tijd voor solidariteit.

De volgende 2 dagen is het een hoog tempo aan toelichten en beantwoorden van vragen tijdens de verschillende personeelsvergaderingen in de bedrijfskantine. Zoals we hadden aangegeven, stellen we vast dat niet iedereen, ondanks de vele e-mails, sms'en, berichtgevingen en persoonlijke gesprekken, ook daadwerkelijk naar de info's komt luisteren. De afwezigen hebben ongelijk, maar hebben wel degelijk de kans gehad om hun mening te geven. We kunnen niemand dwingen om te komen.

De constante aandacht en focus eisen veel van je lichaam en geest. 's Avonds slaat de vermoeidheid dan ook genadeloos toe. Een wandeling met hond Bas of een verhaaltje lezen net voor het slapen gaan met zoonlief Jens doet wonderen.

Na een grondige analyse van de personeelsvergaderingen en de daaruit vloeiende antwoorden op onze 2 vragen is de conclusie duidelijk. 80 % van de aanwezigen sluit zich aan bij het verzet en wil dat de bedrijfspoort toe blijft. Maar dan komt het moeilijke gedeelte: je moet naar je werkgever stappen en zeggen wat er op til is. Er ontstaat een stevige discussie waarbij er soms harde woorden vallen, maar uiteindelijk valt het verdict. De poort blijft maandag toe en op de koop toe zegt een bediendevakbond van een andere kleur dat ze zich niet kunnen vinden in de sluiting van de bedrijfspoort. Er volgt opnieuw een harde discussie onderling, maar de andere vakbonden blijven wel bij hun standpunt. Er is een duidelijk signaal gegeven door onze achterban en dit negeren we niet.

Eens je hier door bent, moet je overgaan tot de praktisch organisatie van een stakingsdag. Belangrijk is dan dat je afspraken maakt met je directie over wie het bedrijf wel binnen mag. Normaal gezien is het de afspraak dat we overgaan tot een minimum aan mensen die wel door de poort mogen wandelen om de veiligheid van de fabriek te garanderen. We hebben echter geluisterd naar de argumenten van het management en komen overeen dat er, om het bedrijf zijn internationale rol toch te laten vervullen, een aantal extra leden van het management toegang zullen krijgen. Afspraak is dat directie met een lijst komt tegen 13 uur.

De werkgever kan zich hierin vinden, maar kondigt aan dat ze al zullen overgaan tot een schrijven aan de werknemers over de actiedag van maandag. Ik geef aan dat dit gerust kan, in de veronderstelling dat dit net zo sereen zal gebeuren als in het verleden. Nog geen 10 minuten zijn we terug op de werkvloer en er hangt overal in de fabriek een brief van het management, gericht aan alle werknemers. Van sereniteit is er helemaal geen sprake en het management beschuldigt ons er openlijk van dat wij de fabriek en haar werkwilligen gijzelen.

Dit is voor mij een brug te ver. We hebben iedereen de kans gegeven om democratisch zijn mening te komen geven op de personeelsvergaderingen en we hebben zelfs nog toegevingen gedaan naar de werkgever. En dan krijg je dit. Ik neem contact op met het management, maak mijn verontwaardiging duidelijk en deel mee dat er van de goede bedoelingen niets meer overblijft.

Om 14 uur zou er een ondernemingsraad hebben plaatsgevonden, maar het vertrouwen is zoek en verder overleg heeft geen zin. Het overleg op alle niveaus wordt opgeschort tot de beschuldigingen worden rechtgezet.

En maandag... gaat de poort toe! Het is tijd voor solidariteit!

Sven Hemelaers
Hoofdafgevaardigde
HEN