De Voorzitter gaat de dialoog aan. Het gedacht van Georges De Batselier.
Of was het de kunst van het wenselijke? Wat is belangrijker: iets nastreven waarvan je weet dat het mogelijk is om te bereiken, of iets nastreven waarvan je weet dat je het echt wil bereiken. En kan iets wenselijks dan niet haalbaar zijn? Hoever kan je gaan in het behalen van je doel, en wanneer ga je te ver? Lijken deze vragen allemaal ver weg? Niet echt. Het is weer die tijd van het jaar: eisenbundels, met of zonder regering.
14 november 2018 is een dag die kan ingeschreven worden in de rijke geschiedenis van zowel ABVV-Metaal als BTB. Op deze geboortedag van de vader van Amadeus Mozart is een ook een nieuw stuk geschreven in de partituur van de syndicale beweging. Dit akkoord is een ijkpunt in de samenwerking tussen de beide centrales.
De lokale verkiezingen zijn voorbije, de meeste coalities zijn gevormd. En niet iedereen is gewonnen. We hebben intussen een beter beeld op alle resultaten, maar dat wil niet zeggen dat het beeld er voor ons beter is gaan uitzien. We horen steeds vaker dat men onder collega’s-werknemers minder graag over politiek praat. Het verruwde en meer op zichzelf gerichte taalgebruik smoort een open en constructief debat in de kiem. “Het is de schuld van …” is het nieuwe mantra, en de verwijten en problemen zijn eenvoudiger gelanceerd dan de zoektocht naar oplossingen. Maar niet alles is verloren.
Het is binnenkort weer die periode van het jaar. Wat de examens zijn voor de studenten zijn de sectorakkoorden voor de centrales, en het interprofessioneel akkoord voor het overkoepelende niveau. Het ABVV maakt zich weer op om de zoektocht naar oplossingen te initiëren. Geen radicale onverdraagzaamheid, geen doelloos geroep, maar werken aan de oplossingen van morgen, met inhoud en visie. En onze inhoud en visie zijn al duidelijk.
Als ABVV-Metaal is een sterke visie op de problematiek van de eindeloopbaan en de landingsbanen essentieel. De asociale regering Michel en een aantal werkgevers beseffen onvoldoende (of trekken zich niet aan) hoe pertinent deze problematiek is voor de huidige generatie van werkenden. Al meer dan 10 jaar wordt er gewerkt aan een klimaat waarbij langer werken de heilige graal is. Dat langere werken is zowel bij jongeren als ouderen een directe zorg, en kan enkel volgehouden worden als er zeer concreet tegelijk een invulling wordt gegeven aan het werkbaar zijn van het werk.
De uitholling van de landingsbanen, en opschuiven van de rechten naar 60 jaar, is een grote onrechtvaardigheid. Bij het opstellen van de eisenbundel voor het Interprofessioneel Akkoord hebben we er op aangedrongen dat we op geen enkele manier kunnen toestemmen om de leeftijdsgrens ook maar een beetje te verhogen. Wij menen het dan ook als we zeggen: geen verhoging van de leeftijd bij landingsbanen. Geen verhoging!
Er is intussen al voldoende aangetoond (bv. studie van Agoria, en van het Wereld Economisch Forum) dat de dagelijkse invulling van het werk bijzonder snel aan het veranderen is. We hebben zelf een tiental maanden geleden al de digitalisering en robotisering als congresthema behandeld, en er de nadruk op gelegd dat de werknemers zullen verplicht worden om op een andere manier te gaan werken. Combineer langer werken met anders werken, en dan zeggen wij dat er mogelijkheden moeten blijven bestaan om dit een loopbaan lang vol te houden. Het optrekken van de leeftijd bij landingsbanen is een zoveelste sociale afbraak van de regering waar we absoluut een halt moeten aan toe roepen.
Daarom ook dat een tweede legislatuur van de regering Michel het slechtst mogelijke zou zijn dat de werknemers van ons land kan overkomen. We moeten daarom op alle vlakken werken om dat te voorkomen. Door de werknemers te sensibiliseren en informeren. Via de traditionele en de nieuwe media. Heb je trouwens al gezien dat ABVV-Metaal helemaal mee is met de nieuwste media: ontdek Connect en Metalcast (podcast) via onze website (www.abvvmetaal.be) en blijf op de hoogte.
Ook de actiebereidheid van ABVV-Metaal kan niet in vraag worden gesteld. Wij staan er als het nodig is. Maar acties zijn alleen maar efficiënt als ze samen gebeuren. In een gemeenschappelijk vakbondsfront dus. En de acties moeten onderdeel zijn van een doordachte strategie of in het kader van de interprofessionele en sectorale onderhandelingen of van de nakende verkiezingen op 26 mei 2019. ‘Samen kan het Anders’ meer ‘Samen moet het Anders’. We hebben nog een paar maanden om het verschil te maken, om examen af te leggen, om oplossingen te zoeken.
Georges De Batselier
Voozitter
Het winteruur is ingegaan, en het lijkt wel alsof er plots een ander seizoen is ingetreden. Een kouder en natter seizoen met, helaas, opnieuw een sociale actualiteit waarvan je kan zeggen dat de gevoelstemperatuur nu al op het vriespunt zit. Het aantal stakingen in verschillende bedrijven zijn niet op één hand te tellen. Stakingen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben: andere sectoren, activiteiten, regio’s. Of toch? Minimaal kan je zeggen dat de druk op werknemers op heel veel plaatsen niet alleen chronisch is, maar tegelijk een bovengrens heeft overschreden. En de regering, zij kijkt er naar en doet er een schep bovenop.
Verandering begint in steden en gemeentes, zo schreven we voor de verkiezingen. Helaas. De politieke verandering die we graag gezien hadden en die zo broodnodig was en is, is er bij de verkiezingen van vorig weekend globaal gezien niet gekomen. Integendeel.