Lees hier gevarieerde blogs vanuit de gelijkgezinde samenleving. Aan het woord laten we specialisten binnen ABVV-Metaal en uit progressieve middenveldsorganisaties.
Begin de jaren zeventig van de vorige eeuw rolde een golf van stakingen over het land. De conflicten hadden vaak te maken met een onvrede over de kwaliteit van het werk. Aangezien deze problemen moeilijk een weg vonden naar het sociaal overleg of met materiële voordelen konden worden gladgestreken, ontstond in tal van bedrijven een aanhoudend gespannen klimaat.
Mijn vader begon zijn actieve loopbaan op de leeftijd van 15 jaar. Zoals vele van zijn generatiegenoten maakte hij zijn middelbaar niet af. Na wat omzwervingen werd hij uiteindelijk beroepsmilitair. Toen hij het leger verliet, besloot hij om te gaan werken als bediende bij een rederij in de Antwerpse haven. Het verdiende goed en hij kon er zijn vrouw en 5 kinderen mee onderhouden. Daar bleef hij tientallen jaren werken, tot hij bij een herstructurering uiteindelijk voor de keuze gesteld werd om te blijven of te gaan. Zijn hernia was uiteindelijk doorslaggevend en hij ging met brugpensioen. Dit op de leeftijd van 55 jaar.
Het internet gaat straks zijn eerste kwart eeuwig bestaan vieren... Al is het voor ons allemaal veeleer twintig jaar geleden dat we dat ding konden raadplegen, verwonderd dat er al zoveel informatie te vinden was, verbaasd dat we zoveel antwoorden op onze vragen konden krijgen... We hadden nog maar net de e-mail ontdekt en na de eerste verbazing en verrukking werden we meteen ook geconfronteerd met de impact van deze prille digitalisering op onze manier van werken. We zouden sneller en heftiger gaan werken en met onmiddellijke ingang.
“Elke 48 uur wordt in Colombia een mensenrechtenactivist vermoord”, vertelt Eberto Diaz me. Mijn gezicht verstomt, maar de voorzitter van vakbondskoepel Fensuagro geeft geen krimp. “De voorbije 15 jaar lieten meer dan 10 000 mensen die aangesloten zijn bij een vakbond het leven door het conflict in Colombia”, gaat hij gestaag verder. Ik kan nog steeds niet vatten dat wie ik spreek over het onnoemelijke leed in dit land, kalm kan blijven. Maar de druk op activisten en middenveldorganisaties is dagdagelijkse realiteit.
Het aantal langdurig zieken piekt. Meer dan 372.000 loontrekkenden en 24.000 zelfstandigen waren halfweg 2017 al meer dan een jaar buiten strijd om medische redenen. Het wijst op een kwalijke evolutie op onze arbeidsmarkt. Een evolutie naar meer druk, meer stress, meer burn-out en tot slot meer uitval. Wie ziek is (psychisch of fysiek), is dat niet voor zijn of haar plezier. Wie dagenlang thuis zit - vaak alleen - weet hoe het voelt. Dan kijk je uit naar de dag dat je opnieuw buiten kunt komen, dat je opnieuw wat kunt betekenen. Voor je partner, voor je gezin, voor je collega’s, maar vooral voor jezelf. Opnieuw aan de slag gaan - in het begin deeltijds - is dan vaak het beste medicijn. Maar wie langdurig ziek is en straks deeltijds het werk wil hervatten, let maar beter goed op.