Lees hier gevarieerde blogs vanuit de gelijkgezinde samenleving. Aan het woord laten we specialisten binnen ABVV-Metaal en uit progressieve middenveldsorganisaties.
De ecologische voetafdruk van het wereldkampioenschap voetbal? Enorm. De inspanningen van de FIFA om deze te beperken? Minimaal. Hetzelfde geldt voor de arbeidsomstandigheden in de opbouw naar het WK. We houden allemaal van voetbal, maar dit moet echt anders.
Het leven van vakbonden bestaat uit strijden en vechten. Zolang we al bestaan, méér dan 150 jaar, hebben we niets bereikt zonder ervoor te vechten. Een gezonde arbeidsplek, een kortere werkweek, betaald verlof, een goede sociale zekerheid en ga zo maar door…alles is verkregen door strijd en actie van honderden leiders, tienduizenden militanten en miljoenen leden die ons zijn voorgegaan. Géén enkele werkgever of regering zou met ons aan tafel zijn gaan zitten zonder dat we eerst onze tanden moesten laten zien.
Mijn vader begon zijn actieve loopbaan op de leeftijd van 15 jaar. Zoals vele van zijn generatiegenoten maakte hij zijn middelbaar niet af. Na wat omzwervingen werd hij uiteindelijk beroepsmilitair. Toen hij het leger verliet, besloot hij om te gaan werken als bediende bij een rederij in de Antwerpse haven. Het verdiende goed en hij kon er zijn vrouw en 5 kinderen mee onderhouden. Daar bleef hij tientallen jaren werken, tot hij bij een herstructurering uiteindelijk voor de keuze gesteld werd om te blijven of te gaan. Zijn hernia was uiteindelijk doorslaggevend en hij ging met brugpensioen. Dit op de leeftijd van 55 jaar.
Begin de jaren zeventig van de vorige eeuw rolde een golf van stakingen over het land. De conflicten hadden vaak te maken met een onvrede over de kwaliteit van het werk. Aangezien deze problemen moeilijk een weg vonden naar het sociaal overleg of met materiële voordelen konden worden gladgestreken, ontstond in tal van bedrijven een aanhoudend gespannen klimaat.
“Elke 48 uur wordt in Colombia een mensenrechtenactivist vermoord”, vertelt Eberto Diaz me. Mijn gezicht verstomt, maar de voorzitter van vakbondskoepel Fensuagro geeft geen krimp. “De voorbije 15 jaar lieten meer dan 10 000 mensen die aangesloten zijn bij een vakbond het leven door het conflict in Colombia”, gaat hij gestaag verder. Ik kan nog steeds niet vatten dat wie ik spreek over het onnoemelijke leed in dit land, kalm kan blijven. Maar de druk op activisten en middenveldorganisaties is dagdagelijkse realiteit.