Laat ons samen nog sterker worden en laat ons groeien

Een blog beginnen met een Duitse zin lijkt zeer gewaagd, maar ere wie ere toekomt. Het was Nietzsche met zijn "Aus der Kriegsschule des Lebens - Was mich nicht umbringt, macht mich stärker" die aan de basis ligt van het hedendaagse “what doesn’t kill me, makes me stronger”. Ik verwoord dat meestal als “ik ben zoals onkruid, dat komt steeds terug”. Maar Nietzsche zou Nietzsche, een van de beroemdste en vaak beruchtste filosofen, niet zijn, als daar ook geen ellenlange uitleg bij hoort. Die diepgang is niet voor deze blog, maar ik wil de beeldspraak wel gebruiken en toepassen op onze syndicale wereld.

De sociale strijd die we vandaag voeren, is geen nieuwe strijd. Er komen dagelijks nieuwe elementen bij, aangebracht door de actualiteit die een sociaaleconomische constellatie nu eenmaal met zich meebrengt: nu zijn dat bijv. de fietskoeriers en andere platformwerkers, de strijd om big data, de thuiswerkers (al dan niet verplicht), de freelancers… Maar evenzeer ook de werknemers in de auto-industrie waar het Fordisme gewoon een andere naam heeft gekregen, de bedienden die om de oren worden geslagen met alweer een nieuw management-fenomeen zoals Lean Managment bijvoorbeeld… Uiteindelijk is het nog altijd dezelfde strijd omdat het reeds decennialang over dezelfde waarden gaat, ook al is onze maatschappij doortrokken van nieuwigheden en van veel, heel veel onzekerheid…

Dat is onze ‘Kriegsschule des Lebens’. Het syndicaal geheel is onze strijd. Een syndicale en dus sociale strijd die verdiept wordt met solidariteit, met democratie, met rechtvaardigheid, met gelijkheid. Met onze socialistische waarden. Maar die ook een aaneenschakeling is van nederlagen en overwinningen. Alles wat we in onze sociale strijd tegenkomen, moeten we aangrijpen als een kans om kracht uit te bouwen. Bijgevolg dus tegenmacht opbouwen tegen de aanvallen op onze organisatie die collectieve en syndicale rechten creëert. Op de verwijten alsof we de “hardwerkende Belgen” zouden blokkeren en dat we economische groei zouden beperken door onze ondoordachte eisen.

Niets is minder waar. In België hebben wij als vakbonden – hoe raar het ook mag klinken – een niet te onderschatten economische meerwaarde. Omdat we door onze hoge syndicalisatiegraad en brede dekkingsgraad door cao’s, een sterke onderhandelingskracht hebben. Onze kracht schuilt in het feit dat wij collectief onderhandelen. En als het erop aankomt, ook collectief actie voeren. Omdat voor het overgrote merendeel van de werknemers (dat komt zelfs in de buurt van de 100%) het loon en andere arbeidsvoorwaarden het resultaat zijn van sociaal overleg, hebben wij als vakbond een grote impact op de koopkracht en het welzijn van onze werknemers. Maar niet alleen van de werknemers. Ook wie van een uitkering moet leven als het even niet mee zit of na een actieve carrière, weet dat het dankzij de vakbonden is dat dit ook op een waardige manier kan. Denk maar aan het minimumpensioen van 1.500 euro, kameraden. Dat is van ons. Dat is van het ABVV. Dat is van jullie. Daarvoor hebben wij jarenlang actie gevoerd. Dat staat nu genoteerd in de geschiedenisboeken als resultaat van onze sociale strijd. Een strijd die wordt gevormd met vallen en opstaan. Maar het is dat opstaan, dat ons telkens weer sterker maakt. En wij doen dat goed. Zo goed zelfs dat er in de wereld naar ons wordt gekeken als voorbeeld voor sociaal overleg. Dat onze sociale zekerheid daar voor een groot deel tussen zit, mag niemand verbazen. Die graad van sociale bescherming mag voor mijn part gerust op de voorpagina van de geschiedenisboeken.

In landen waar geen vakbonden actief mogen zijn, wordt momenteel hard gevochten om voet aan wal te krijgen, al dan niet met ruggensteun van socialistische of links georiënteerde politieke partijen. Kijk maar naar onze Amerikaanse collega’s. Maar niet alles is om over naar huis te schrijven. Dat weten wij als geen ander. Ook in landen met een hoge syndicalisatiegraad, zoals bij ons, worden militanten en vakbondsverantwoordelijken gecriminaliseerd en worden we in een slecht daglicht gezet. Waarom? Omdat we in de weg lopen? Omdat we goed bezig zijn? Omdat we een gevaar zijn voor de neoliberale uitwassen van een doorgedreven kapitalistische economie? Waarschijnlijk wel. Maar, what doesn't kill us, makes us stronger. Niet?

Laat 2022 vooral een sterk en gezond sociaal jaar worden.

Een jaar waarin we elkaar terugvinden in collectieve akkoorden en in onze sociale strijd.

Als ABVV zijn we samen sterk en wie sterk in zijn schoenen staat, kan alleen maar groeien.

Laat dat mijn nieuwjaarswens zijn.

Miranda Ulens