In gesprek met ... Jacques Vrijsen.

De diverse rechtse commentaren op de stakingen van eind vorig jaar liegen er niet om. Maar stakingen komen niet zomaar, ze worden opgebouwd door frustraties, het gevoel dat je niet meer van tel bent. Zo was het ook eind vorig jaar.

En dan is het zover. De laatste dagen voor 15 december zijn aangebroken, de spanning loopt langzaamaan en stelselmatig op. Het hele traject is al lang op voorhand uitgestippeld, dus iedereen zou op de hoogte moeten zijn.
Enkele dagen vooraf worden de ordewoorden gegeven over wie waar en hoe actie gaat voeren. Wij zouden de 2 op- en afritten van de E313 naar het industrieterrein blokkeren.

Er zit nog een weekend tussen, maar niet om te rusten. Eerst passeer ik bij mijn zwaar invalide vader in het verzorgingstehuis zo'n 30 km verderop om samen een leuke namiddag door te brengen.
Ik probeer hem uit te leggen dat we de boel gaan platleggen en aan zijn gebaren te zien weet hij waar het over gaat, hij knikt bevestigend. Tijdens de koffie dwalen af en toe de gedachten af naar maandagmorgen. Je bent er toch onbewust met bezig, gaat het lukken, zouden er problemen opduiken? Er waren dan ook de geruchten dat alle piketten door de politie zouden ontruimd worden.

Och, we zien wel, zondagavond, na de wagen te hebben volgeladen met actiemateriaal, kruip ik in bed. 1 uur is ondertussen verstreken leert de klok mij en om 4 uur schiet ik opnieuw wakker. Doeme, ik dacht dat ik me verslapen had, maar nu is het de moeite niet meer om weer in te dommelen.

Allee, kopke onder koud water, aan het ontbijt beginnen en dan vertrekken, want ik wil niet als laatste aankomen. Onderweg zie ik al enkele nog vroegere vogels hun piketten opbouwen, een claxonneke tovert een brede lach te voorschijn en wordt op luid gejuich onthaald. De eerste afrit is al deels geblokkeerd en ze laten me nog net door: dat is dan al een zorg minder.

Als ik bij de 2e afrit kom, staan er al enkele collega's te wachten en aangezien het nogal koud is, beslissen we niet te wachten om een vuurtje aan te leggen. Hopelijk zit de weerman zijn voorspelling er naast en blijven we droog.
De ene na de andere komen delegees, militanten en collega's van andere bedrijven ons vervoegen.

Er worden enkele bijeengesprokkelde paletten geplaatst op de weg langs het rondpunt van de afrit, Sporadisch komt er een wagen of camionette aangereden. De ene solidair, de andere wat minder, maar geen problemen, de morgenploeg blijkt thuis te blijven zoals verwacht.

Het uur dat diegene, met een hoger salaris moeten gaan werken, breekt aan en ja de problemen beginnen. Enkele vaste werknemers en uitzendkrachten met dagcontracten uit verder gelegen bedrijven staan onder druk van hun baas en moesten hem opbellen als ze er niet door konden.

Even later staat hij aan het piket te dreigen dat het een lust is, maar we maken hem duidelijk dat er zoiets bestaat als stakingsrecht. Hij richt zich tot zijn werknemers en roept dat wie wil staken de gevolgen maar moet dragen. Je ziet die mensen dan machteloos staan tegen al dat gedreig en ze vervoegen hun werkgever.

Er rijdt dan plots ook een wagen over de hoge borduur van de weg, door het krakende geluid weten we dat dit niet gezond is. Er worden nog enkele paletten bijgehaald en ook daar brengen we versterkingen aan.

Dan opnieuw een probleem, ditmaal met enkele Oost-Europese truckers die niet willen terugkeren op het rondpunt van de afrit en de boel blokkeren. De frustraties van andere bestuurders lopen op en ze beginnen door elkaar te rijden met bijna botsingen tot gevolg. Net op dat moment komt een politiewagen polshoogte nemen. Na onze uitleg en na een tijdje gepalaver in verschillende talen vertrekken de vrachtwagens en is de rust wat teruggekeerd.
Dan krijgen we langs de achterzijde van het piket ineens een deel volk op ons dak dat via de andere afrit komt en daar blijkbaar doorgestuurd werd.

Dit is een gevaarlijke situatie want een vrachtwagen of auto haalt op die kleine kilometer rap wat snelheid om dan op een piket te stuiten met alle gevolgen. Na overleg besluiten we om ons piket op te delen en de linkerflank van de eerste afrit dan ook maar te bezetten.

Verdoeme de weerman zat er niet naast vandaag. Daar is de regen. Wie zei weer dat we voor ons plezier hier staan? De verwensingen van een werkwillige komen uit. Het zonnetje breekt even door in de namiddag en breekt de koude. Het is intussen al voorbij 14 uur en de middagploegen zijn op enkelingen na niet gaan werken.

Er zijn nog vele wagens die door willen en om de tijd wat te verdrijven proberen we hen te overtuigen van het nut van de staking wat bij een groot deel ook lukt.

We blijven nog enkele uren staan en dan komt het ordewoord dat we de barricades kunnen opheffen. Mission accomplished.

Jacques Vrijsen

Hoofddelegee Sabca Lummen